شعائر حسینی(ع) همان شعائر الهی است که خداوند تعظیم و بزرگ داشتن آن را نشانه پرهیزگاری دل‌ها دانسته است

شعائر حسینی(ع) همان شعائر الهی است که خداوند تعظیم و بزرگ داشتن آن را نشانه پرهیزگاری دل‌ها دانسته و فرموده است:

هرکس شعائر الهی را بزرگ دارد، این کار نشانه پرهیزکاری دل‌ها است.[1]

تمام آنچه در برنامه‌های دینی وارد شده و انسان را به یاد خدا و عظمت آیین او می‌اندازد، شعائر الهی است و بزرگداشت آن، نشانه تقوای دل‌هاست.

از حضرت امیرالمومنین (ع) روایت شده که فرمود:

شعائر ما هستیم و یاران....[2]

همچنین اهل بیت (ع) موازی و همتای قرآن هستند، همان‌گونه که در حدیث ثقلین آمده است:

من در میان شما دو چیز گران‌بها می‌گذارم، یعنی کتاب خدا قرآن و عترت و اهل بیتم.[3]

و نکته مهم آن که نهضت امام حسین (ع) و عاشورا موجب حیات مجدد و دوام این دین مبین گشت، لذا از مهم‌‌ترین شعائر خواهد بود.

پیامبر اکرم فرمودند:

حسین از من و من از حسینم، خدا دوست دارد آن شخصی را که حسین را دوست بدارد.[4]

چون حب امام حسین (ع) به حب الهی ختم می‌شود، پس در نتیجه به پا کردن شعائر امام حسین (ع) نیز باعث زنده ماندن شعائر خداوند می‌گردد.

چرا که در زیارت حضرت سیدالشهداء (ع) می‌‌خوانیم:

... اشهد أنک قد أقمتَ الصلاه و آتیتَ الزکاه و أمرتَ بالمعروف و نهیت عن المنکر و أتبعت الرسول و تلوت الکتاب حق تلاوتِهِ وَ دعوتَ الی سبیل ربک بالحکمه و الموعظه الحسنه... .[5]

و از این بالاتر خود آن حضرت تصریح فرمودند:

...باید با اسلام خداحافظی کرد آن‌گاه که امت به سرپرستی همچون یزید گرفتار شود.[6]

و این تعبیر به خوبی حساس بودن موقعیت تاریخی آن دوره را نشان می‌دهد که اصل اسلام در معرض نابودی قرار داشته است. با برپایی مجالس امام حسین (ع) روحیه عبادت، ایثار، اقدام برای امر به معروف و نهی از منکر بیش از پیش در میالن دوست‌داران و عزاداران امام حسین (ع) افزایش می‌یابد. و هم‌چنین با برپایی مجالس امام حسین (ع) شکوه و عظمت تجمع شیعیان در برابر دشمنان به نمایش گذاشته می‌شود. و ظلم‌ستیزی و استکبارستیزی به نقظه اوج خود می‌رسد.

عزاداری بر حضرت سیدالشهداء (ع) مصداق مودت اهل بیت پیامبر (ص) است که مزد رسالت می‌باشد.

"بگو اجری بر رسالت از شما طلب نمی‌کنم، مگر دوستی اهل بیتم[7]"

دوستی نشانه دارد. دوست در شادی دوستش شاد است و در اندوهش غمگین است. در روایتی از حضرت امیر مومنان علی (ع) آمده است:

"خداوند متعال ما را از میان بندگان خویش برگزید و برای ما پیروانی انتخاب نمود که همواره در شادی و غم ما شریک‌اند و با مال و جانشان ما را یاری می‌‌نمایند، آنان از مایند و به سوی ما خواهند آمد[8]".

به یقین بقاء و پایداری اسلام، مرهون فداکاری سیدالشهداء (ع) می‌باشد، در زیارت اربعین می‌خوانیم:

" و خون قلب خود را در راه خدا ارزانی داشت تا بندگانت را از نادانی و سرگردانی گمراهی نجات دهد[9]".

از این روی با اطمینان می‌توان گفت که محرم و جریان کربلا از اعظم شعائر الهی است و می‌بایست مورد تعظیم قرار گیرد و تعظیم آن از بارزترین نشانه‌های تقوای قلب است.

از این‌رو درک می‌کنیم که بقاء اسلام در عصر حاضر نیز بستگی به حمایت از نهضت امام حسین (ع) و زنده نگاه‌ داشتن انقلاب آن حضرت، هرچه باشکوه‌تر برگزار کردن مجالس سوگواری و عزاداری حضرتش دارد. و زنده نگاه داشتن نهضت آن حضرت جز با پاسداری از شعائر حسینی که برنامه شیعیان در هر کجا از جهان پهناور در ایام عاشورا و دیگر ایام است، امکان‌پذیر نیست.

زیرا شعائر حسینی یک نوع ممارست عملی و همه‌جانبه از داستان عاشوراء و فاجعه کربلا و فداکاری حضرت امام حسین (ع) در راه دین است. و این شعائر است. و این شعائر است که در وجود انسان‌ها روح حسینی و اسلامی را زنده می‌سازد.

اگر این شعائر متروک شود، انقلاب حضرت (ع) بدست فراموشی سپرده خواهد شد، و بدنبال آن اسلام و اصول و فروع دین از بین خواهد رفت.

اگر امروز دین الهی پا برجاست و نام و یادی از پیامبر اکرم و ائمه معصومین (ع) و ذکری از قرآن، کعبه، حج، نماز، روزه، احکام، شریعت و معارف اسلامی است، همه این‌ها مرهون خون سیدالشهداء (ع) است که موجب بقاء دین گشته است.