مواسات با سیدالشهدا (ع)
در ایام محرم بر امام رضا (ع) وارد شدم، حضرت فرمود: دوست دارم برای من شعر بخوانی، این روزها روز حزن و اندوه ما اهلبیت و شادی دشمنان ما بویژه بنی امیه است...، پس از آن، امام رضا (ع) برخاست پرده‌ای را جهت حضور خانواده در مصیبت جدشان حسین (ع) آویزان کردند.
امام رضا (ع) فرمود:
"با فرا رسیدن ماه محرم پدرم موسی بن جعفر (ع) با چهره خندان دیده نمی‌شد و حزن و اندوه سراسر وجودش را فرا می‌گرفت تا روز دهم فرا می‌رسید آن روز روز مصیبت، اندوره و گریه آن حضرت بود."[1]
دعبل خزاعی شاعر بزرگ اهل بیت (ع) می‌گوید:
"در ایام محرم بر امام رضا (ع) وارد شدم، حضرت فرمود: دوست دارم برای من شعر بخوانی، این روزها روز حزن و اندوه ما اهلبیت و شادی دشمنان ما بویژه بنی امیه است...، پس از آن، امام رضا (ع) برخاست پرده‌ای را جهت حضور خانواده در مصیبت جدشان حسین (ع) آویزان کردند.
سپس فرمود: دعبل برای حسین (ع) مرثیه بخوان تا زنده‌ای یار و مدیحه سرای ما هستی، آنگاه گریستم به گونه‌ای که قطرات اشک بر صورتم جاری شد و این شعر را سرودم که: افاطم لوخت الی آخر، امام رضا (ع) گریست و بهمراه حضرت، خانواده و فرزندان حضرت گریستند.[2]
امام رضا (ع) می‌فرماید:
"گریه بر امام حسین (ع) گناهان بزرگ را محو می‌کند"[3]
از امام معصوم (ع) نقل شده است:
"هرکه بگرید یا بگریاند یا حالت اندوه و گریه داشته باشد، بر مصیبت امام حسین (ع) بهشت برای او واجب می‌شود.[4]
حضرت رضا (ع) فرمودند:
"همانا روز شهادت حسین (ع) پلک‌های ما را مجروح نمود، و اشک‌های ما را جاری ساخت، و عزیز ما را در سرزمین کربلا به ذلت کشاند، و از آن روز ذلت و سختی را تا روز تمام شدن مشکلات به ارث بردیم، پس باید بر کسی مثل حسین (ع) گریه‌کنندگان گریه کنند...."[5]
امام رضا (ع) فرمود:
"هرکس که عاشورا، روز مصیبت و اندوه و گریه‌اش باشد، خداوند روز قیامت را برای او روز شادی و سرور قرار می‌دهد."[6]
[1] . همان، ص 284.
[2] . همان، ج 45، ص 257.
[3] . مسند امام رضا (ع). ج 2، ص 27.
[4] . الخصایص الحسینیه (ع). ص 142.
[5] . امالی صدوق: ص 128.
[6] . بحارالانوار: ج 44، ص 284.
