زی طلبگی

استراحت من در آخرت است

يكى از ويژگى‏هاى فقيه مقدس، ميرزا جواد تبريزى قدس سره پركارى ايشان بود. ايشان تا آخر عمر پربركت خود پركار بود و هيچ گاه اجازه نمى‏دادند مجلس ايشان به بحث‏هاى حاشيه‏اى منتهى شود. ايشان از صبح تا ظهر و از عصر تا غروب مشغول بودند و شب، هم قبل از خواب مقدارى مطالعه مى‏كردند. بعضى از مهمانانى كه به حضور ايشان مى‏رسيدند با خنده مى‏گفتند: »آقا! ما به ديدار شما آمده‏ايم، اما شما دائماً مشغول جواب استفتاء و بحث هستيد!« مرحوم ميرزاقدس سره مى‏فرمودند: من يك طلبه بيش نيستم و طلبه هم وظيفه‏اش اين است كه عمر خود را صرف درس و بحث كند. همان‏طور كه مشغول بودند به مسائل ديگر مراجعين نيز پاسخ مى‏دادند و از هر لحظه‏اى استفاده كامل مى‏كردند.
روزى يكى از شاگردان مرحوم ميرزاقدس سره خطاب به ايشان گفتند: »نمى‏شود كه اين قدر به خود فشار آوريد، بدن شما نياز به استراحت دارد.« مرحوم ميرزاقدس سره ضمن لبخند فرمودند: »استراحت من در آخرت است. دنيا جاى استراحت نيست، من در قبر استراحت خواهم كرد. من يك طلبه هستم و يك طلبه بايد تا آخرين لحظه از آنچه كه به دست آورده براى خدمت استفاده كند. معلوم نيست اين فرصت‏ها ديگر براى من حاصل شود، مى‏خواهم اثرى از خود به جاى بگذارم.«