زی طلبگی
سازندگى و پيشرفت طلبه در نظر مرحوم ميرزاقدس سره فرزند فقيه مقدس، مرحوم ميرزاى تبريزى قدس سره مىگويد: گاهى اوقات مرحوم ميرزا قدس سره نسبت به بعضى شاگردان خود در هنگام مباحث علمى خشمگين مىشدند؛ به طورى كه احساس مىشد آقا بسيار ناراحت شدهاند. فرزند مرحوم ميرزا قدس سره مىگويد، به آقا گفتم: »آقا! بعضى از شاگردان شما ناراحت مىشوند، ظاهراً انتظارشان اين است كه شما كمى تحمل كنيد. در جمع هم خجالت مىكشند، اگر ممكن است كمى تحمل كنيد.« مرحوم ميرزا قدس سره فرمود: »فرزندم! من موظف هستم كه طلاب را در حد توان بسازم. اين برخورد من موجب مىشود كه به خود بيايند و آن نقص را سريع جبران و حل كنند. رضايت از من ملاك نيست، مسئله اين است كه طلبه بايد روشى را انتخاب كند كه در آينده مفيد واقع گردد. وقتى من حرف مىزنم، آنها مىدانند كه غرضى جز تفهيم مسئله ندارم. اگر هم ناراحت شوند، بعد متوجه مىشوند كه اين برخورد پدرانه بوده و از روى محبت، دلسوزى و احساس وظيفه است و آن طلبهاى كه ناراحت مىشود، يك روز براى من دعا خواهد كرد؛ زيرا به اين نتيجه خواهد رسيد كه من او را دوست داشتم كه اين گونه برخورد كردم و با اين برخورد مىخواستم پيامى را به او برسانم كه همان توفيق در كارهايش است. در هر حال با لبخند و مجامله نمىتوان طلبهاى مفيد و مؤثر ساخت. من با شدت و تندى مطلب را مىگويم وليكن ما وراى اين برخورد، سازندگى و پيشرفتى نهفته است كه بعداً آنها مرا دعا خواهند كرد.«
